Confessions of a wannabe marathoner
Mijn hoofd duizelt, zwarte vlekken verschijnen in mijn gezichtsveld, Ik kijk omhoog en zie een vrouw. Ze grijnst naar mij, zweetdruppels parelen over haar wangen. Ze kijkt me recht in de ogen, glimlacht en begint als een bezetene verder te rijden. Komaan Kevin, gaat ge nu al stoppen?
December 2017, ik zit in een opleiding met 30 anderen. Vitaal leiderschap en waarom het belangrijk is. Ze plaatsen ons op hometrainers om te zien hoe gezond we zijn. Ik leg de nadruk op gezond, niet per se fit. Er zijn 5 fietsen in de kamer van de Vlerick Business School. Op een groot scherm kan je je vooruitgang en die van de anderen volgen. Volledige transparantie!
Ik klim op fiets nummer 3, in het midden. Een vrouw naast me is al 10 minuten aan het rijden en nog steeds legt ze de beuk erin. Tijdens het fietsen wordt de weerstand elke 2 minuten opgekrikt. Je gaat door, tot je niet meer kan.
Na 10 minuten voel ik mij miserabel. Vermoeidheid en brandende benen eisen hun tol. Enkele minuten later vraag ik de test te stoppen. Volledig uitgeput probeer ik van mijn fiets te stappen en val op de grond. Wanneer ik wil opstaan kijk ik omhoog en zie de vrouw nog steeds fietsen. Ik zie ze lachen, of was het grijnzen? Ik kan het niet goed zijn door mijn wazige vermoeide blik.
De volgende dag krijgen we de resultaten.
2,4 op 5 op een gezondheidsschaal. Echter om een of andere duistere irrationele twist in mijn brein vind ik dit niet het ergste. Wat is mijn score in vergelijking met de andere deelnemers?
Ik ben nummer 27 van de 30. Ik ben niet bepaald blij met wat ik in de spiegel zie, maar misschien werd het tijd dat ik in de spiegel keek. Ik vind de quote van General Patton hierboven zeer toepasselijk. Tijd om iets te veranderen.
In je typische internet transformatie verhaal zou ik je nu vertellen dat ik de volgende dag ook de beuk erin legde en sindsdien regelmatig ging sporten. Zo snel ging het allemaal niet, echter ik herinner mij nog duidelijk de volgende foto:
Wie gaat er nu in godsnaam op reis, enkel om een marathon te lopen? Later leer ik, blijkbaar vrij veel mensen 😊 Geintrigeerd pols ik naar hoe het allemaal in zijn werk gaat.
Johan: "Managers Marathon Club... Wilfried...super enthousiast…zal je introduceren als je echt interesse hebt..."
Dit is wat ik miste. Een uitdaging. Een reden om te sporten. Gewoon sporten voor je gezondheid is te abstract, te algemeen. Ik wil trainen voor een marathon. Maar welke? Ik vraag aan meerdere personen, als ik maar 1 marathon loop in mijn leven, welke zou ik dan kiezen. In koor zingen ze: " The New York Marathon".
Op 3 april 2018 loop ik mijn eerste meters. 2,7 km. De eerste kleine passen van de duizenden die nog nodig zullen zijn. In Juni ontmoet ik Wilfried en schrijf ik mij in, in de club. Tomas overhandigt mij het schema dat moet gevolgd worden en de trainingen kunnen beginnen.
Het doel: Op 3 november 2019 de New York Marathon finishen.
Mijn collega's op het werk zijn enthousiast. De marathon zal 1 van de 'projecten' zijn tijdens mijn 6 maanden verlof. Op mijn laatste dag op het werk brengen ze mij een cadeautje:
Voor zij die het al gelezen hebben, het boezemt me niet onmiddellijk vertrouwen in. (Voor zij die het willen lezen, laat het mij weten)
Welk vinden jullie de mooiste marathon?
P.S.: Bedankt Johan voor de inspiratie!
Reacties
Een reactie posten