Mijn eerste marathon-ervaring

Beste Kevin,

Wat je beschrijft doet mij terugdenken aan mijn eerste marathon-ervaring, niet toevallig ook New York, maar in 2008. Al even geleden, maar dat vergeet je nooit. Noch de aanloop naar de wedstrijd, noch de wedstrijd zelf.

De aanloop naar de marathon werd bij mij overheerst door afzien tijdens de eenzame en lange trainingen, maar vooral door gevoelens van onzekerheid. Mijn langste wedstrijd was de 20km van Brussel, mijn langste trainingen werden de fameuze 30-ers. Na Brussel was ik gewoonweg kapot, en kon ik niet meer alleen de auto inkruipen, en die 30-ers … tja dat ging wel wat beter maar uiteindelijk loop je in de marathon nog een goede 10km verder. Dat stemde toch tot nadenken…

En waar ik vooral schrik voor had: die fameuze jetlag, hoe verteer je die? Welke impact zou die hebben? Dat kon toch nooit goed aflopen? Waar was ik aan begonnen?

Ik vond toen troost, nog geen volledige geruststelling, bij Wilfried (Tomas was er toen nog niet), die mij zweerde dat het wel zou gaan. Zeker als ik zijn goede raad m.b.t. te lopen tempo zou opvolgen, en genoeg rozijntjes en gedroogde abrikozen zou meenemen voor onderweg.  Gels raadde Wilfried toen eerder af, om niet te zeggen hij raadde het "zeer sterk", af. Ik wilde Wilfried wel geloven, want ik had en heb nog steeds veel respect voor hem, en hij had al zoveel bewezen, maar ergens diep binnenin bleef ik toch met een onbehaaglijk gevoel van twijfel zitten. Sorry Wilfried 

Zoals sommigen misschien weten geloof ik nogal in cijfers en harde, ondersteunende data, en die waren wat tegenstrijdig. Enerzijds zag ik op mijn Garmin dat mijn kilometertijden sterk achteruit liepen naarmate die 30-ers naar het einde liepen. Anderzijds was er het feit dat, tot dat jaar, nog niemand van MMC die Wilfried zijn trainingsschema's had gevolgd, had moeten opgeven. En ik wou zeker niet de eerste zijn, dus heb ik mij enkel als doel gesteld de marathon uit te lopen, onafhankelijk van de tijd.  Een zeer wijs besluit, dat ik iedereen die een eerste marathon loopt, kan aanraden.

Uiteindelijk, heb ik New York 2008 uitgelopen in een tijd van rond de 4:25:30", en ongelooflijk maar waar, heb ik genoten van iedere kilometer!  Alles van de eerste marathon-reis blijft trouwens in mijn geheugen gegrift. Van de samenkomst op Zaventem tot en met het afscheid nemen bij onze terugkomst. En daartussen liggen heel wat zeer mooie herinneringen.

• De avondwandeling op donderdagavond, en het verplicht wakker blijven, alhoewel het ganse lichaam schreeuwt om een paar minuutjes slaap;
• Het verkennen van de aankomststrook, en Wilfried die uitvliegt tegen mij omdat ik geen flesje water bij had. Ik was immers aan het zondigen tegen het zoveelste marathongebod "Voldoende hydrateren zult gij doen!";
• Het loslopen op zaterdagochtend, nu over de Brooklyn Bridge, maar toen nog door deel te nemen aan de International Friendship Run vanaf het gebouw van de United Nations tot in Central Park;
• Het eerste "pasta-diner", waarover ik veel had gehoord tijdens de trainingen, maar waarvan ik niet echt wist wat ik mij moest voorstellen;
• Het extreem vroege wakker worden om op tijd aan de start te komen, en het klaarmaken van mijn ontbijt op de kamer, want het restaurant was nog niet open wegens veel te vroeg.
• Toen nog met de bus naar de start, over de Verrazano Bridge waar we een paar uur later in omgekeerde richting zouden overlopen.
• Het wachten aan de start, deels in het donker, maar vooral in een zeer koude tent waar het amper 5° a 6° was.  Warme kleren zijn dus echt wel een aanrader;
• De spanning die opbouwt naarmate je aanschuift in jouw wave en corral;
• Het Amerikaanse volkslied dat werd gezongen aan de start… toch wel een kippenvel moment;
• Het startschot, moment of no return, daarvoor hadden we zolang getraind;
• De eerste kilometers over de Verrazano Bridge en het prachtige zicht op Manhattan, maar ook  het blij zijn dat ik op het bovenste dek van de brug kon starten. Er deden namelijk vreemde geruchten de ronde over het starten op het benedendek ;
• De lange rechte weg door Brooklyn;
• De massa supporters langs de weg, de kleine kinderen die de lopers een high-five willen geven, en klaar staan met fruit en allerlei lekkers;
• De plots opkomende nood om naar het toilet te gaan;
• Het stuk door Queens waar veel joden wonen, en waar je plots door een aantal straten van absolute stilte loopt;
• Kilometer 21,1  …. juist halfweg en nog steeds een relatief goed gevoel;
• Over de Queensboro Bridge, een nieuw moment van stilte, maar toch overal het gezucht en het gekreun van de medelopers, want voor iedereen toch wel een lastig moment;
• Het opdraaien van 1st Avenue in Manhattan, met de bijhorende opstoot van energie, want de finish ligt tenslotte toch in Manhattan, maar vooral energie doordat je weet dat de supporters staan te wachten;
• Het uitkijken naar de supporters … Wilfried had gezegd dat we moesten uitkijken naar de Belgische vlag aan de vislijn, aan de linkerkant van het parcours, en inderdaad, de vlag is niet te missen, maar die kilometer ervoor duurt toch wel zeer lang;

• Het blije weerzien met de supporters, waar je zorgt dat je niet te moe lijkt want je wil hen niet ontgoochelen;

• De ontlading na het weerzien van de supporters, nu sta je er alleen voor en plots lijk je een stuk minder energie te hebben.  Je stelt ook vast dat 1st Avenue op het einde eigenlijk één recht stuk vals plat is, en de kilometers worden er niet minder op;
• Twee minuscule bruggetjes in The Bronx lijken Alpencols uit de Ronde van Frankrijk;
• In de verte zie je ineens veel bomen, dus dat moet Central Park wel zijn. De bomen komen wel heel traag naderbij, maar geen nood want eens in Central Park ben je er bijna. Maar wacht … dit is slechts een heel klein parkje … en helemaal niet het grote Central Park. Dan maar op zoek naar een nieuwe portie energie en motivatie;
• Uiteindelijk kan ik Central Park binnenlopen en … hoor ik daar mijn naam niet roepen? Inderdaad, ik kijk even om en kan nog juist Nicole zien staan in de massa kijkers … energieniveau krijgt een serieuze opstoot, nu kan ik de finish ongetwijfeld wel halen;
• We komen aan de zuidkant uit Central Park en lopen westelijk … waarom blijft Columbus Circle, waar we het park terug inlopen voor de laatste honderden meters, toch zolang uit?
• En dan … de laatste honderden meters naar de finish (twee dagen ervoor goed verkend met Wilfried) die een gelukzalig gevoel geven.  Wilfried had wel gezegd dat we bij het overschrijden van de finishlijn moesten lachen en armen in de lucht steken voor de finishfoto, maar daar dacht ik niet aan.  In een fractie van een seconde ging de ganse voorbereiding door mijn gedachten, alle inspanningen, ontberingen, afzien… ze waren niet vruchteloos geweest.  We made it!
• Het lange aanschuiven om onze warme en droge kleren terug te krijgen, en vooral het gevoel van stijfheid dat ervoor zorgt dat je de warme kleren bijna niet aankrijgt. Gelukkig ben je hierin niet alleen, en heeft iedereen dezelfde problemen, waardoor iedereen een beetje met mekaar staat te lachen.
• Het zoeken naar de family reunion area lijkt nog eens een halve marathon, gelukkig is er het blije weerzien met Nicole;

• Met de metro terug naar Brooklyn en vaststellen dat je echt geen trap meer af kunt gaan, tenzij je dat achterwaarts doet natuurlijk;
• Op de metro zelf staat een oud vrouwtje haar zitplaats voor mij af, uit respect omdat ik de marathon heb gelopen …     
• Het feestdiner waar ik bijna te laat kwam, want in slaap gevallen na een warme douche.

Twee jaar later zou ik in 2010 nog eens New York lopen, en veel was er niet veranderd… zelfde impressies, zelfde gevoel.  Ondertussen heb ik nog tweemaal de marathon meegemaakt als supporter, en van de deelnemers toch wel gelijkaardige verhalen gehoord.

… een aantal typische gedachten m.b.t. New York, maar waarschijnlijk ook wel representatief voor andere "eerste marathons"?  

Ik kan je verzekeren Kevin, het is alle moeite, afzien en opoffering meer dan waard!

Marc