03/11/2019: The New York City Marathon
Om 5u gaat de wekker. Het belooft een lange dag te worden. Rond 6u vertrekt de ferry naar Staten Island. Bij aankomst wachten de bussen op ons. Zij zullen ons naar het startdorp brengen.
Nota aan mezelf indien ik ooit nog de New York Marathon loop: breng nog meer oude kleren mee. Ik was voorbereid maar had toch nog koud. Om 10u15 mochten we de corrals binnen. Ik zat in wave 3, orange, corral D.
Een boodschap van algemeen nut weergalmt door de speakers: “Please use the toilets in your corral. It is forbidden to urinate on the Verrazano bridge. Urinating on the bridge will lead to immediate disqualification.”
Marc, ik denk dat ik begrijp waarom je schreef dat je best boven op de brug loopt. (ter info, je kan niet kiezen).
Met duizenden wachten we aan de voet van de verrazano bridge. Een DJ komt de menigte opzwepen en Frank Sinatra klinkt door de boxen. Het is fris en de zon schijnt. Ideaal weer voor een marathon.
Plots klinken de kanonschoten, glitters dwarrelen door de lucht. We zijn vertrokken!
Een kuitenbijter die brug, en nog vele kuitenbijters zouden volgen, maar het zicht van die menigte was fantastisch. Ik besluit om de raad van Tomas te volgen, en niet te snel te vetrekken. Ik beslis om de eerste 20 km op hartslag te lopen en rond de 145 a 150 te blijven, en dan zullen we wel zien.
De afwisseling is ongelooflijk, van de verrazano bridge, naar het gejuich in brooklyn en later de plotse stilte op de queensboro bridge.
We zitten hier op kilometer 24 ongeveer, en ik zie af, maar gelukkig ben ik niet alleen. Ik zie hier zelfs al mensen wandelen. Yikes. Het is nog ver...
Gelukkig komen we uit op first avenue. De mensenmassa is waanzinning en stuwt alle lopers vooruit.
Vanaf km 28 krijg ik het moeilijk.
Ik moet lachen en denk bij mezelf: Als iemand mij van buitenaf bezig ziet, dan zien ze een man die niet meer aan het lopen is. Ze zien iemand krampachtig en houterig het ene been voor het andere duwen, als een robot.
Mijn benen doen pijn. Geen krampen gelukkig, maar pure pijn als gevolg van de hellingen en afstand. Wat was ik blij toen ik verdwaasd opeens een vrouw langs de weg zag staan met het volgende bordje:
We zitten op 33km, dankbaar dat dit de laatste brug is (van de 5) storm ik voorwaarts met een nieuwe toevoer aan energie (stormen is veel gezegd, eerder pikkelen)
Blijkbaar werkt je brein niet meer zo goed na die vele kilometers. Ik was compleet vergeten dat de ‘aankomst’ in central park lang is en bergop eindigt. Opeens lijkt elke mijl veel langer te zijn dan ik dacht. Die laatste 800m zijn de langste en pijnlijkste 800m die ik ooit gelopen heb.
Ik had mij op voorhand ingebeeld dat als ik over die streep zou komen ik zou roepen, tieren en juichen van blijdschap. Echter ik had de kracht niet meer, de blijdschap was er wel, maar de vermoeidheid overheerste.
Het leek wel een scene van zombies in de serie ‘the walking dead.’ Ik zie de meeste lopers voorwaarts strompelen en pikkelen.
Na de aankomst kan ik amper wandelen. Ik heb koud en dorst. Afzien. Ik ontvang mijn medaille, haal mijn spullen op (bag check) en strompel verder naar de family reunion area.
Ik herinner mij nog denken: Dit doe ik nooit meer!
Eens aangekomen aan het verzamelpunt wordt ik hartelijk gegroet door Wilfried. Hij omhelst me en feliciteert me met mijn eerste marathon. Hij stond daar als eerste te wachten, en zal als laatste vertrekken nadat de laatste van de club is aangekomen.
Ik had in mijn jeugd nooit echt gesport. 18 maanden geleden kon ik amper 3 km lopen. Ik heb zonet mijn eerste marathon gelopen in 4u12m41s.
Bedankt Wilfried voor je toewijding, Tomas voor de begeleiding, Marc voor de vele tips. Bedankt aan alle MMC’ers voor de sfeer en de mooie reis.
Die avond bij het feestdiner vindt de eerste brainstorming plaats voor de volgende marathon, de nooit meer bij aankomst al lang vergeten...
P.S. Om te eindigen, de reden waarom ik loop, en enkele tips voor het lopen van een marathon.
https://theoatmeal.com/comics/running
https://theoatmeal.com/comics/marathon_do
Groetjes
Kevin
Nota aan mezelf indien ik ooit nog de New York Marathon loop: breng nog meer oude kleren mee. Ik was voorbereid maar had toch nog koud. Om 10u15 mochten we de corrals binnen. Ik zat in wave 3, orange, corral D.
Een boodschap van algemeen nut weergalmt door de speakers: “Please use the toilets in your corral. It is forbidden to urinate on the Verrazano bridge. Urinating on the bridge will lead to immediate disqualification.”
Marc, ik denk dat ik begrijp waarom je schreef dat je best boven op de brug loopt. (ter info, je kan niet kiezen).
Met duizenden wachten we aan de voet van de verrazano bridge. Een DJ komt de menigte opzwepen en Frank Sinatra klinkt door de boxen. Het is fris en de zon schijnt. Ideaal weer voor een marathon.
Plots klinken de kanonschoten, glitters dwarrelen door de lucht. We zijn vertrokken!
Een kuitenbijter die brug, en nog vele kuitenbijters zouden volgen, maar het zicht van die menigte was fantastisch. Ik besluit om de raad van Tomas te volgen, en niet te snel te vetrekken. Ik beslis om de eerste 20 km op hartslag te lopen en rond de 145 a 150 te blijven, en dan zullen we wel zien.
De afwisseling is ongelooflijk, van de verrazano bridge, naar het gejuich in brooklyn en later de plotse stilte op de queensboro bridge.
We zitten hier op kilometer 24 ongeveer, en ik zie af, maar gelukkig ben ik niet alleen. Ik zie hier zelfs al mensen wandelen. Yikes. Het is nog ver...
Gelukkig komen we uit op first avenue. De mensenmassa is waanzinning en stuwt alle lopers vooruit.
Vanaf km 28 krijg ik het moeilijk.
Ik moet lachen en denk bij mezelf: Als iemand mij van buitenaf bezig ziet, dan zien ze een man die niet meer aan het lopen is. Ze zien iemand krampachtig en houterig het ene been voor het andere duwen, als een robot.
Mijn benen doen pijn. Geen krampen gelukkig, maar pure pijn als gevolg van de hellingen en afstand. Wat was ik blij toen ik verdwaasd opeens een vrouw langs de weg zag staan met het volgende bordje:
We zitten op 33km, dankbaar dat dit de laatste brug is (van de 5) storm ik voorwaarts met een nieuwe toevoer aan energie (stormen is veel gezegd, eerder pikkelen)
Blijkbaar werkt je brein niet meer zo goed na die vele kilometers. Ik was compleet vergeten dat de ‘aankomst’ in central park lang is en bergop eindigt. Opeens lijkt elke mijl veel langer te zijn dan ik dacht. Die laatste 800m zijn de langste en pijnlijkste 800m die ik ooit gelopen heb.
Ik had mij op voorhand ingebeeld dat als ik over die streep zou komen ik zou roepen, tieren en juichen van blijdschap. Echter ik had de kracht niet meer, de blijdschap was er wel, maar de vermoeidheid overheerste.
Het leek wel een scene van zombies in de serie ‘the walking dead.’ Ik zie de meeste lopers voorwaarts strompelen en pikkelen.
Na de aankomst kan ik amper wandelen. Ik heb koud en dorst. Afzien. Ik ontvang mijn medaille, haal mijn spullen op (bag check) en strompel verder naar de family reunion area.
Ik herinner mij nog denken: Dit doe ik nooit meer!
Eens aangekomen aan het verzamelpunt wordt ik hartelijk gegroet door Wilfried. Hij omhelst me en feliciteert me met mijn eerste marathon. Hij stond daar als eerste te wachten, en zal als laatste vertrekken nadat de laatste van de club is aangekomen.
Ik had in mijn jeugd nooit echt gesport. 18 maanden geleden kon ik amper 3 km lopen. Ik heb zonet mijn eerste marathon gelopen in 4u12m41s.
Bedankt Wilfried voor je toewijding, Tomas voor de begeleiding, Marc voor de vele tips. Bedankt aan alle MMC’ers voor de sfeer en de mooie reis.
Die avond bij het feestdiner vindt de eerste brainstorming plaats voor de volgende marathon, de nooit meer bij aankomst al lang vergeten...
P.S. Om te eindigen, de reden waarom ik loop, en enkele tips voor het lopen van een marathon.
https://theoatmeal.com/comics/running
https://theoatmeal.com/comics/marathon_do
Groetjes
Kevin
Reacties
Een reactie posten