Ik loop nu ongeveer 12 jaar marathons, en nog steeds ben ik vóór iedere marathon verrast door het wonder van de tapering.     In een eerdere blog beschreef ik al hoe tijdens de maanden voor de marathon het gevoel van onzekerheid overheerst: zal ik de afstand wel aankunnen, ik heb nog nooit zo ver gelopen…  en dan zie je de laatste trainingen voor de marathon, dat het lopen plots vlotter gaat, het kost minder moeite, je loopt onbewust een beetje sneller. En inderdaad, op marathon-dag blijk je, wel met het nodige afzien, toch in staat de 42,195 km vol te maken. En dus sta ik nu nog steeds verwonderd van dit fenomeen. Ik begrijp natuurlijk wel dat je in het trainingsschema piekt naar een bepaald event door de weken ervoor extra hard te trainen, en dat je de dagen voor het event beter wat rust zodat je fris aan de start verschijnt, maar dat het effect zo groot zou zijn? Wetenschappelijk is er uiteraard een uitleg voor te geven (en geen schrik,...

Voor april 2018 had ik jaren amper aan sport gedaan. Het werk en het familieleven gingen voor. Telkens ik ’s avonds rond half acht thuiskwam, lag mijn zoontje al in zijn bed. Ik at en plofte vervolgens uitgeteld in de zetel. Wist ik toen veel dat regelmatig lopen zo een positieve invloed op mijn leven zou hebben.   Toen ik op 3 april 2018 mijn eerste kilometers liep (2,7), kon ik me onmogelijk inbeelden 42 km te lopen. Zelfs een jaar later, na de 20 km van Brussel, toen ik in het jubelpark uitgeput over de meet strompelde, dacht ik: Dit is nog niet eens de helft!   Voor ik in contact kwam met M.M.C. en ik het idee had om een marathon als doel te stellen, vroeg ik me af: Zijn al die maanden training nu echt nodig? Speelt voeding zo een grote rol? En wat met mijn diabetes, waar moet ik op letten? Wat heb ik geleerd de voorbije 18 maanden van die eerste stappen tot mijn laatste dertiger als voorbereiding op de marathon van New York? Who needs a plan, ...

Beste Kevin, Wat je beschrijft doet mij terugdenken aan mijn eerste marathon-ervaring, niet toevallig ook New York, maar in 2008. Al even geleden, maar dat vergeet je nooit. Noch de aanloop naar de wedstrijd, noch de wedstrijd zelf. De aanloop naar de marathon werd bij mij overheerst door afzien tijdens de eenzame en lange trainingen, maar vooral door gevoelens van onzekerheid. Mijn langste wedstrijd was de 20km van Brussel, mijn langste trainingen werden de fameuze 30-ers. Na Brussel was ik gewoonweg kapot, en kon ik niet meer alleen de auto inkruipen, en die 30-ers … tja dat ging wel wat beter maar uiteindelijk loop je in de marathon nog een goede 10km verder. Dat stemde toch tot nadenken… En waar ik vooral schrik voor had: die fameuze jetlag, hoe verteer je die? Welke impact zou die hebben? Dat kon toch nooit goed aflopen? Waar was ik aan begonnen? Ik vond toen troost, nog geen volledige geruststelling, bij Wilfried (Tomas was er toen nog niet), die mij zweerde dat ...